در زندگی من صمیمیت و نزدیکی به آدم ها یک نقطه طلایی دارد که در آن همه چیز در بهترین حالت ممکن است. در این نقطه من خود خودم هستم، بی تظاهر، بی اغراق، با اعتماد به نفس، شاد و بذله گو. این منی که در این نقطه قرار گرفته، من محبوبم، من ایده آلیست که البته بسیار هم کم پیداست. یعنی کم پیش می آید که با کسی صمیمی شوم و اگر صمیمی شدیم با هم به این نقطه برسیم و سختتر از همه اینکه در این نقطه بمانیم. معمولا قبل از رسیدن به این نقطه من آدم قابل تحملی نیستم و با رد شدن از آن، طرف مقابل قابل تحمل نیست. قبل از این نقطه طلایی، سرد و خشک است و بعد از آن گرمایی سوزان و کلافه کننده. راستش مصیبت واقعی هم زمانی است که از این نقطه گذر کرده ایم. زمانی که من تلاش میکنم برگردم به آن حالت اعتدال و طرف مقابل این را نمیفهمد و فکر می کند وقت تمام شدن و ترک کردن است.
اما نقطه طلایی، نقطه حاصل خیزی یک رابطه است. در آن سوء برداشتی نیست، توقع بی جایی نیست، سوء استفاده ای هم نیست. دوستی هست، محبت هست، اعتماد هم هست اما همه به اندازه، به جا و به مقدار کفایت. یک نسبت طلایی بین همه ی ویژگی هایی که رابطه می تواند داشته باشد حاکم است خلاصه.
نقطه ,نقطه طلایی، منبع
درباره این سایت